Verdwaald

Je lees de titel en denkt: Huh? Hoe is dat nou mogelijk..? Michelle en verdwalen?? Nou het is toch echt gebeurd, hoe ongeloofwaardig ook. Ik en me geweldig gevoel voor richting zijn gewoon 180 graden de verkeerde kant op gefietst. Om het nog leuker te maken, ben ik verkeerd gefietst op een route die ik nu voor de derde keer fiets (Ja, ik schaam me dood). En ik fiets met volle zekerheid de verkeerde kant op, het besef kwam na vijf minuten toen ik echt niets meer herkende in mijn buurt en toen maar Juliet opbelde. ‘Juliet, ik ben verdwaald… Help…’ Juliet die bijna alle straatnamen kent in Paramaribo kende juist net niet de straat waar ik in was beland. Hoe krijg ik het voor elkaar? Uiteindelijk iemand op straat aangesproken en volgens haar was mijn straat de heeele andere kant op, toen pas het besef dat ik enorm verkeerd zat. Na flink door te trappen (ik moest nog naar stage voor mijn middagdienst) kwam ik gelukkig net op tijd en flink bezweet, weer veilig thuis. Nou, dat heb ik ook weer gehad, verdwaald in Suriname, Check.

Op stage blijf ik nieuwe dingen mee maken, zoals ik al eerder had verteld is de aanwezigheid van een partner tijdens de bevalling zeldzaam. Maar de familie is soms wel aanwezig…soms heel erg aanwezig. Ik kwam op de afdeling voor mijn middagdienst en er was een vrouw met 8cm met een baby in een volkomen stuitligging, dus de voetjes beneden. Dat is smullen voor elke verloskundige dus ben ik in de buurt van deze verloskamer gebleven zodat ik de bevalling niet zou missen. Deze vrouw kreeg langzamerhand de volledige ontsluiting en daarmee neemt de pijn tot de maximale toe. Vrouwen worden dan vaak erg emotioneel (begrijpelijk) en zeggen vaak dingen als: ‘ik ga dood.. ik kan niet meer.. geef me maar een keizersnee.. trek het maar eruit met een tang.. blabla’. Dat neem je op dat moment niet erg serieus omdat ze vanuit de pijn spreken. Maar, de familie kon dat niet accepteren en geloofde de arme vrouw. Het resultaat: een vader die overstuur over de gang strompelde en huilde, of beter gezegd: weende, alsof zijn dochter al overleden was. Hij strompelde naar de doctor toe, greep haar beet en riep huilend: Help me dochter!!! Help haar, asjeblieft!! Ze zegt dat ze dood gaat!! Doe iets!!! *Snik, snotter, snik* De doktor legde geduldig uit dat alles goed ging, dat we zo gingen persen en dat de baby het goed maakte enz. maar de vader kon het niet geloven en strompelde wenend weg. Toen brak het grote moment aan dat mevrouw mocht persen. Het blijft mooi zo’n stuitbevalling, van die schattige billetjes die eerst komen en nu dan ook een paar teentjes erbij. Erg mooi! Het verliep heel goed, de schouders en het hoofdje volgde vlot. Maar de partner van de vrouw die zag het ook allemaal gebeuren en hij vond het niet zo mooi. Hij schreeuwde: JEEEZUUUSS HEEELLLPP!!!! HELP ONS JEZUS!!! Echt keihard door de verloskamers heen. Gelukkig was het in een paar minuten gebeurd en toen hij zag dat zijn dochtertje luidkeels huilend op de buik van de moeder kwam, schreeuwde hij opgelucht: DANK U JEZUS!! DANK U JEZUS.!! En dan dramatisch, huilend tegen de muur aan vallen. Een ware explosie aan emoties. Hij was in ieder geval dankbaar en blij.

Deze week voor het eerst een partus gedaan bij een primiparae (een vrouw die voor het eerst bevalt). Deze vrouwen zijn hier zeldzaam, de meeste bevallingen zijn van de derde, vierde of zevende kind. En dan ben je er snel klaar mee, ze duwen drie keer en tada, baby is geboren. Maar bij een eerste kind, wordt de weg voor het eerst vrij gebaand en dan duurt het allemaal wat langer. Het was een hindoestaans meisje van 22 die de partner er niet bij wou hebben maar haar moeder. Je zou dan denken dat een moeder die zelf bevallen is van een kind wel weet dat een bevalling pijn doet. Ze leek het volkomen vergeten te zijn en keek me steeds bezorgd aan of alles wel goed ging want ze had zoveel pijn. Ik heb haar wel vijf keer uitgelegd dat alles goed ging, de baby maakte het goed, het ging langzaam omdat dit de eerste keer is, maar het is niet abnormaal langzaam enz. Uiteindelijk kwam mijn begeleidende verloskundige binnen en de moeder greep haar kans. Ze viel de verloskundige aan, hing aan haar nek en huilde: ‘Help asjeblieft mijn dochter! Help haar dan!’ En wou zo 100SRD in de handen van de verloskundige duwen. O my goodness! Dat heb ik nog nooit meegemaakt!! Natuurlijk nam de verloskundige het geld niet aan en kalmeerde de moeder met dezelfde woorden die ik al reeds vijf keer had gesproken. Gelukkig merkte we al snel dat het meisje volledige ontsluiting had en konden we gaan persen en was de moeder ook wat rustiger. Het was een prachtige bevalling en we hebben een mooie 53 min geperst (doodnormaal in Nederland, hier echt uitzonderlijk) en ik heb weer een leerzame, zeldzame primi partus gedaan.

Suriname, een land waar ik zoveel namen krijg. Vroeger vond ik het erg jammer dat ik maar één naam had, ik was alleen Michelle. Nou hier in Suriname heb ik heel wat bijnamen erbij gekregen. Omdat er zoveel stagiaires rondlopen op de afdeling is de naam Michelle opeens erg moeilijk geworden om te onthouden. Marieke, Mariëlle, Hee jij, die co-assistent, die belg, schatje, poppetje, barka, witte, meisje, Co-assistent Bokhoven (?!) ik krijg van alles naar me toe gegooid. Nu scheelt het dat ik in de middagdiensten de enige stagiaire ben, dus als ik een rare naam hoor dan weet ik gelijk dat ze mij bedoelen. Maar het begint langzamerhand te komen hoor, ik hoor steeds vaker Michelle. Het valt niet mee, zo’n moeilijke naam onthouden.

Vrijdag hebben we ons weer even lekker touristisch kunnen gedragen en zijn we een beetje sightseeing gaan doen in Amsterdam. Lekker rond gereden, rond gekeken en uitgewaaid op de dijk. Ja hoor, Amsterdam en een dijk, ik voelde me helemaal thuis. Nog wat surinaamse onverwachte bezoekjes gemaakt bij mensen die in de buurt woonde en toen weer terug naar huis.
Die avond muziek gemaakt, lekker gezongen en geoefend voor het weekend. De jongens van de kerk gingen optreden tijdens een muziekavond.

Zaterdag morgen zijn Ik en Annabel weer naar de markt gegaan, watermeloen, grote papaya en een ananas gehaald. De vitamientjes weer bijwerken. Toen naar hotel Krasnapolsky, waar we rest van de dag aan het zwembad zullen liggen. Op en top heerlijk, lekker zwemmen, opdrogen in de zon, weer zwemmen, opdrogen in de zon, weer zwemmen... Genieten.! Totdat...we thuiskwamen, gloeiend heet, verbrand als weet ik veel wat. Ben nog nooit, maar dan ook nooit zo erg verbrand geweest. Ondanks het insmeren met factor 50, kon mijn tedere huidje de Surinaamse zon niet aan. Nu wordt elke beweging gevolgd met een pijnlijk gezicht en een 'auw'. Lesje geleerd, niet langer dan twee uur met zonnebrandcreme in de zon gaan liggen. We zijn er niet voor gemaakt.

Zaterdagavond was het dan zover, in een leuk klein schoollokaaltje werden de instrumenten opgezet en kon het feest beginnen. In de afgelopen dagen is mij al tig keer gevraagd of ik kon dansen en dat ik dat maar even moest laten zien zaterdag… Nee, dat doen we de wereld niet aan. Wees gerust, ik heb ze de ellende bespaart en ben netjes blijven zitten op mijn stoel :) Maar dat kan ik natuurlijk niet voor iedereen zeggen en al snel brak de vrolijkheid los en kwamen de meest geweldige Surinaamse dansjes naar boven. Was erg leuk om te zien, dat gaat hier lekker anders dan thuis.

En dan vandaag, zondag, Pasen! In de ochtend het paasmaal en ’s avond het feestmaal. Ik schrijf het nu op zondagmiddag, in verwachting van het feestmaal. Sinds ik de vrouw ken die het eten maakt, ben ik heel zuinig aan het eten zodat er genoeg ruimte over is voor vanavond. Ze vertelde me laatst al dat ze veel en lekker kon koken en iedereen die bij haar kwam eten, drie kilo zwaarder thuis kwam. Ik maak me borst al nat… Dit wordt een vreetfestijn op z’n Surinaams. Tijdens het eten worden er ook een aantal nummers gezongen, waaronder ik er twee ga doen. Spannend! Ik laat het filmen en als het lukt zet ik het ook op de blog. Voor de mensen vanuit de Arnhem-kerk, het nummer dat we ook zingen met ‘the Outsiders’ in reggae stijl, echt super leuk!

Telek tra lesi!