Laatste beetjes Suriname

Hallo dan, het is weer even geleden en ik besef nu pas dat ik al kan zeggen: ‘volgende week ga ik naar huis’, volgende week al. Zo raar. Het voordeel dat eraan hangt is dat ik nu schaamteloos een zak bananenchips kan oppeuzelen met de gedachten: ‘straks kan het niet meer, ik moet ervan genieten zolang ik hier ben..’ Dus bij deze, terwijl ik dit typ, lik ik af en toe mijn vingers af terwijl ik geniet van mijn zak bananenchips.

Vorige weekend zijn we naar Matapica geweest om de enorme schildpadden te bekijken. Voordat we de reis begonnen naar het strand zijn we langs de plantage gegaan in Mariënburg. Was erg interessant en indrukwekkend om te zien. De oude gebouwen staan er nog en de enorme molens en tandwielen waarin het suiker werd geplet stonden er ook nog. Daarna gingen we in een bootje de Suriname rivier over om daarna in een nog kleiner bootje de moerassen te doorkruisen. Één uur en een houten kont later kwamen we eindelijk aan op het strand. Het was prachtig, met een wilde zee en een paar uur later een prachtige zonsondergang. Toen het donker werd gingen we het strand op om te wachten totdat de enorme schildpadden de zee uit zouden ‘racen’ en eitjes zouden gaan leggen. Het duurde even maar uiteindelijk kwamen ze langzaam de zee uitstrompelen. Het was een prachtig gezicht, hoe ze op het strand een plekje zoeken, dan een gat graven door met hun enorme vinnen/poten te gaan zwaaien en het zand wegsmijten. Zodra ze zichzelf een beetje hebben ingegraven gaan ze een gat graven voor de eitjes, in tegenstelling tot het vorige gat wordt dit met precisie en zorgvuldigheid gedaan. Met hun twee achterpoten/vinnen (hoe noem je die dingen?) graaft hij een voorzichtig een flinke diepe gat, met mooie afgeronde zijkanten, ik had het niet beter kunnen doen. En dan komen de eitjes eruit, niet één of twee maar een stuk of veertig stuiteren netjes in het gat. Dan wordt deze met dezelfde zorgvuldigheid weer dichtgemaakt en daarna begint de show. De schildpad gaat nu deze plaats camoufleren door te gaan maaien door het zand en daarmee het zand rond te smijten zodat het niet te zien is waar de eitjes liggen. Ze deed het goed want na 20min wist ik echt niet meer waar ze ook alweer zaten. Toen het inmiddels 01.15u was vonden we het wel tijd om naar huis te gaan. Weer een uur door de moerassen heen karren, en dit keer met een bootman die heel graag naar huis wou en dus flink de vaart erin had zitten. Ik heb een aantal keer me hart vastgehouden en gilletjes moeten inhouden toen we door bochten heen scheurde en af en toe tegen een boomstam aanknalde. Al met al ik heb het overleefd. Om het tochtje af te maken hebben we nog een kaaimannetje gevangen en daar weer even een fotoshoot mee gedaan en toen gingen we echt naar huis.

De week erna was het erg rustig op stage, alsof de baby’s wisten dat ik me bevallingen al had gehaald en lekker bleven zitten. Aan de andere kant zat het me ook niet erg mee. Ik draai nu weer dagdiensten om mijn stageperiode even rustig af te sluiten. Dus heb ik daarmee weer veel concurrentie met drie andere co-assistenten (inmiddels vier). Op een ochtend was het belachelijk druk. Ik begon mijn dienst gelijk met opname van een vrouw met pre-eclampsie, ze kwam binnen met een bloeddruk van 180/130mmHg (veel te hoog). Dus deze moest gelijk een infuus krijgen en CAD zodat we haar beter konden helpen. Maar dat wou mevrouw niet, het infuus deed pijn en ze wou geen CAD (verblijfskatheter), wat we ook zeiden tegen haar en haar uitlegde wat de gevolgen kunnen zijn voor de baby. Ze wou het echt niet. Uiteindelijk heeft de doctor er met lichte dwang een infuus erin gekregen, maar de CAD is er tot vandaag nog niet in gekomen. Ja, Surinamers kunnen koppig zijn. Ik merkte al snel dat er op de andere verloskamers verschillende vrouwen op ontploffen stonden en ik rende snel een verloskamer binnen om ook een partus te kunnen doen. Ik moest eerst me best doen om de verloskundige te overtuigen dat ik de partus toch echt graag wou doen. Toen ik deze zover kreeg werd het uiteindelijk toch een vacuum. Daarna moest ik bij de patiënt blijven omdat de placenta niet kwam. Na een uur is mevrouw doorverwezen naar de OK zodat deze manueel verwijderd zou worden en ik huppelde mee omdat ik dit nog niet eerder had gezien. Op de OK ging het eigenlijk precies zoals ik het in gedachten had alleen wat smeriger. Ik kan het in geuren en kleuren uitleggen maar ik denk niet dat iedereen (behalve mijn medestudenten) het zo leuk en interessant vinden als ik. Dus ik bespaar jullie de details. Maar op bij terugkomst op de VK waren er inmiddels zes andere vrouwen bevallen en al deze partussen had ik gemist. De rest van de dag is het dodelijk rustig geweest.

Afgelopen vrijdag ben ik naar colakreek geweest met Alimoestar. Het was een heerlijk dagje relaxen, zwemmen, zonnen, eten en hangmatten. Al met al een perfect relax dagje.
De zaterdag erna was wat actiever, ik ging met Annabel naar Bergendal waar we op de kabelbaan gingen. Niet zomaar een kabelbaan, maar verschillende kabelbanen door de jungle heen, daarna over de Suriname rivier (!was Geweldig!) en dan weer door de jungle heen. De allerlaatste kabelbaan mochten we ondersteboven.. ik twijfelde even of ik dat wel durfde totdat een dame voor mij het wel deed. Dat kan mijn trots niet aan om het haar wel te laten doen en ik zelf niet. Dus gingen ook mijn voetjes omhoog en zag ik de jungle voor het eerst ondersteboven voorbij gaan terwijl ik het heel stoer uitgilde. Het was super gaaf om te doen. Na de lunch gingen we kayakken over de Suriname rivier. Eerst tegen de stroom in en daarna met de stroom mee weer terug, het was een goede en welkome workout.

Dan breekt de laatste week van mijn stageperiode aan en tot de irritatie van mijn mede stagiaires de co-assistenten kreeg ik flink wat bevallingen te pakken. Ik twee bevallingen op een dag en hun met z’n drieën niks. *I feeeeel good, nanananana.* De teller staat nu op een mooie 48, dus als ik morgen op mijn laatste dag nog twee vang dan heb ik er vijftig.! Zou leuk zijn..

Mijn laatste weekend in Suriname zal ik in de rimboe besteden, in Blanche Marie en Avanavero zo'n 300km van Paramaribo vandaan. 4 dagen en 3 nachten waarvan er twee in een hangmat zijn. En volgens onze gids is het *back to the basics*, dus wat dat precies inhoud…? Ik vrees het ergste en laat het lekker allemaal over me heenkomen. Ik ga gewoon lekker genieten van vier dagen primitiviteit en lekker stinken.

Aboeng mensen,

Tot over een weekje!!