Schni Schna Schnappi..

Nou nog drie te gaan en ik heb de veertig behaald.! Whoopwhoop! Dan kan ik me toevoegen aan de rij medestudent vroedvrouwen die me voor zijn gegaan en kan ik eindelijk een foto op facebook plaatsen met een donker krullebolletje en de verlossende woorden erboven… de veertigste baby op aarde gezet… Ik kan niet wachten.
Ik heb alweer een reeks nachtdiensten achter de rug, ze waren rustiger qua aantal bevallingen maar heb er toch weer twee gedaan deze week. Moest wel weer met mijn ‘favoriete’ vroedvrouw werken, maar heb haar veel kunnen ontwijken, dus de frustraties vielen mee. Vanavond een avonddienst en vrijdag lekker vrij. Dan moet ik weer even werken aan mijn huidskleur, dus de zon weer in, heel voorzichtig hoor. Ik wil niet meer verbranden, die les heb ik geleerd, the hard way…

Donderdag 1 mei was een nationale feestdag, dus was lekker vrij. We zijn toen met Alimoestar en nog wat mensen van de kerk naar Carolinakreek gegaan. Een kennis had daar een vakantiehuisje aan het kreekje en konden we daar lekker een dagje spenderen. Ik heb heerlijk gegeten, gezwommen, 4x gewonnen met pesten (Ja Serchi, weet je nog? VIER keer), lekker hangen in een hangmat, nieuwe kaartspellen geleerd, en lekker gekletst. Op en top een geslaagd dagje.

Afgelopen weekend hebben Annabel en ik een dolfijnen-kaaimannentour gegaan. Ik had van een andere stagiair gehoord dat ze de dolfijnentour niks aanvond omdat ze nauwelijks wat zag, enkel wat vinnetjes in de verte. Ik had daardoor lage verwachtingen en besloot enkel te genieten van een leuk boottochtje. Nou, ik heb genoten hoor. Het was ten eerste heerlijk weer, ja echt verbazend hoor, maar de zon scheen! Een heerlijk windje erbij en dan het uitzicht vanaf de surinaamse rivier op de geweldige rivierbanken vol jungle-achtige begroeiingen. En dan de dolfijnen, er waren zeker een stuk of twintig in de buurt. Je zag ze sierlijk door het water bewegen, netjes in een rijtje zwemmen, het was een prachtig gezicht! Ik vroeg net aan onze gids wanneer de dolfijnen uit het water springen, ik was nauwelijks uitgesproken of één dolfijn sprong met een geweldige sprong uit het water! ‘Oh my freaking goodness!! Zooo mooi!!’ Ja ik was een ware toerist, met oohs en aahs en ‘het is zoo mooi hier’ heb ik heerlijk genoten. Ze kwamen zelfs erg dichtbij de boot, een stuk of vier dolfijnen kwamen omhoog, netjes in een rijtje, zo 15m van de boot af. Mijn dag kon niet meer stuk. Daarna gingen we aan land bij een vissersdorpje waar we gingen eten bij een hindoestaanse vrouw. Drie keer raden wat we aten? Ja hoor, Roti… heerlijke roti.
We hebben wat rond gestruind in het dorpje en mochten toen een schamel, dun bootje in, dat wiebelde bij elke beweging en waarmee we het moeras in zouden varen op zoek naar de kaaimannen. Deze tocht door de smalle riviertjes was eveneens ontzettend mooi, ik krijg geen genoeg van de natuur hier. Ik kreeg de eer om helemaal vooraan te zitten en begon even te twijfelen of het wel de slimste idee was… Zodra er een kaaiman zichtbaar was vaarde we er recht op af en zou ik als eerste de kaaiman tegenkomen. Ik heb toen maar even voor de zekerheid gevraagd of de kaaimannen ooit de boot insprongen, gelukkig was het antwoord ‘nee’ en kon ik rustig door ademen en blijven zitten. Het begon schemerig te worden en zo kon je de kaaimannen beter opsporen. De gids schijnt met een koplamp op het water en de ogen van de kaaimannen reflecteren dan in het licht. Zo weten we waar ze zitten en varen we erna toe. Gelukkig waren het maar kleine kaaimannetjes.
Toen we een tijdje rond hebben gevaren en een aantal kaaimannetjes hadden gezien die steeds wegsprongen en mij telkens een hartverzakking gaven met hun onverwachte plons. Begon de boot ineens keihard te wiebelen en hoorde ik een heel raar geluid, alsof er bij iemand de keel werd dicht gedrukt en degene probeerde nog te schreeuwen. Zo klinkt ongeveer een kaaimannetje die wordt gevangen, en hadden we opeens een kaaiman in de boot, er werd een bandje om de bek heen geknoopt en gingen we het land op om foto’s te maken. We stonden net met onze voeten op vaste grond en kregen ineens een kaaiman in onze handen gedrukt: ‘Hier! Maak maar foto’s!’, ‘Wow, dude.., rustig, eerst even aaien hoor en dan voorzichtig aannemen’. Maar het is gelukt hoor, ik kan trots vertellen dat ik een kaaiman heb vastgehouden en in me nek heb gelegd. Foto’s als bewijs, let niet op me gezicht want ik was half mijn gil in aan het houden en ondertussen proberen te lachen en charmant op de foto te staan. Dat is niet altijd gelukt… Maar goed.
Het was een zeer geslaagd tripje en we werden door onze gids netjes voor de deur afgezet. We gingen douchen en werden toen weer opgehaald door onze volgende chauffeur die ons zou brengen naar Alimoestar waar we nog even wat mochten meesnaaien bij hun barbecue-feestje. Lekker!

Zondag was ik uitgenodigd bij een andere vrouw uit de kerk en kreeg daar voor het eerst pindasoep te eten. Ook dat was heerlijk, met van die bananenballetjes erin. Ik had dat nauwelijks achter de kiezen en kreeg alweer nasi aangeboden. Toen mocht ik de kamer in voor de siesta, want die avond zou ik mijn eerste nacht draaien. En toen ik wakker werd kreeg ik weer een bord pindasoep… Ja, ik zat bom en bom vol toen ik ’s avonds de kerk weer in rolde. Het is erg moeilijk om het eten van een Surinamer af te staan met een ‘nee, dank je’, heel erg moeilijk. Maar goed, het was natuurlijk heerlijk, dus zo’n ramp was het niet om het te eten hoor.

Aankomend weekend wordt ook weer leuk want dan maak ik de doopdienst hier mee op zaterdag. We gaan dan naar een kreek toe, die blijkbaar ook een glijbaan heeft, ’s ochtends eerst een dienst, dan de mensen dopen en daarna breekt het feest los met zwemmen en een feestmaal. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat worden. Zal waarschijnlijk weer naar huis toe moeten rollen met al dat eten wat ik op me bord krijg, maar goed, zolang ik maar geniet toch? De kilo’s zijn toekomstige zorgen.. :|

Vandaag over precies vier weken stap ik het vliegtuig weer in, terug naar Nederland. Het is belachelijk snel gegaan, mijn periode hier. Dus ik probeer elke dag nog een beetje meer te genieten van Suriname, voordat ik weer mijn lieve familie en vrienden kan plat knuffelen. Ik mis jullie wel hoor!

Tot de volgende keer!