Mijn eerste week
Blijf op de hoogte en volg Michelle
20 Maart 2014 | Suriname, Paramaribo
Vandaag zit ik precies een week hier aan de andere kant van de wereld. Heb inmiddels al weer heel veel meegemaakt!
Afgelopen maandag was het Holi Phagwa, een hindoestaanse feest, en daarmee de enige dag waarin het doodnormaal en geaccepteerd wordt om iedereen om je heen onder de gekleurde poeder te gooien. Dat hebben we dan ook bijna de hele dag gedaan, gegooid en begooid worden, dat was de motto van de dag. En het resultaat was overduidelijk, we werden onherkenbaar en heerlijk kleurrijk. Ik voeg wat foto's toe, ik krijg er nog meer van de andere belgische studenten die hier zitten.
De volgende dag was het zover, mijn eerste stagedag. Vol goede moed liep ik naar het ziekenhuis en meldde me aan op de plaats waar ik dacht dat ik me moest melden. Ze wisten natuurlijk van niks dus ben ik maar naar de verloskamers gegaan. Daar werd ik snel met me neus in de feiten gedrukt. Het is hier anders, heeel anders dan mijn trouwe, veilige, goed geregelde Nederland. Ik kan niet eens opnoemen wat er allemaal anders is, anders wordt het een te lange blog om nog leuk te lezen.
Ten eerste is het heel oud, alles wordt nog met de hand geschreven. Er is een groot gebrek aan privacy voor de paturiënten, tijdens de rondleiding worden er gewoon gordijntjes weggetrokken 'kijk! hier wordt een vaginaal toucher gedaan' en zo keek ik genant naar de arme vrouw die daar lag op het 'verlos'bed. Iedereen loopt binnen tijdens een bevalling, om iemand te zoeken/ om even wat bij te vullen/ om even de verloskundige te spreken, om de gekste redenen. Voordat een vrouw begint met persen, schreeuwt de verloskundige eerst op de gang 'WE GAAN PERSEN OP KAMER VIJF!' zo weten de vrouwen die alles noteren in de logboeken achter de balie op de gang, wat de begintijd is van de uitdrijving. Zodra het kind is geboren, schreeuwen ze 'DE TIJD!' en dan wordt de tijd genoteerd door deze dames. De klokken die namelijk netjes op de elke verloskamers hangen, doen het namelijk niet... Heeeel handig.
De baby wordt ook bijna direct na de geboorte meegenomen naar de gang, waar deze wordt gewogen en gemeten en daarna ter 'observatie' even laten liggen op de reanimatietafel. Na een half uurtje komt deze weer terug bij de moeder, of anders als het naar de couveuseafdeling moet gaan, dan komt het terug voor een kusje en dan ziet de moeder haar kind de volgende dag pas weer.
Al mijn nederlandse alarmbellen gingen af op die eerste dag, ze deden bijna alles wat verboden was in Nederland, waar je aangeklaagd voor kan worden. En hier is het doodnormaal..
Geen knelband? Dan maar een handschoen gebruiken. Spoelpannen wassen op 60graden? Nee joh, gewoon een beetje spoelen met wat zeep en hij kan de kamer weer op. De verloskamers worden een beetje gepoetst met dezelfde doek, die in de gang staat in een emmertje.
De kraamafdeling is een zaal met tien bedden, waar de kraamvrouwen naast elkaar liggen in de hitte.
De episiotomiëen worden op het OK gehecht, vaak pas de volgende dag (?!?) Gewoon een kompresje er tussen doen en wachten maar.
De overdracht wordt op de gang gedaan, tussen de verloskamers in. Dus als je als bevallende vrouw goed luistert, krijg je alle sappige details te horen over je buurvrouwen... Ook interessant.
Toen ik thuis kwam, zat ik midden in mijn beruchte cultuurshock.. Thank God voor Skype op zulke momenten. Het thuisfront heeft me weer de goede moed ingesproken en nu kan ik met trots zeggen dat ik op mijn derde dag al mijn eerste bevalling heb gedaan!
Nu is het zo dat ik niet de enige stagiair ben op de verloskamers, ik vecht namelijk tegen vijf andere stagiairs om de bevallingen. Dus mijn strategie is: om ultra vroeg op stage te komen, zodat ik de eerste blik krijg op het krijtbord waar alle vrouwen op staan die op de verloskamers liggen. Daarmee het dossier te pakken van de vrouw die het snelst gaat bevallen en het dossier bewaken als een bull terrier, zodat niemand het ook maar in zijn koppie haalt om het te stelen. En het lukte! Ik heb een mooi meisje, veilig en wel op de wereld kunnen zetten en een moeder dankbaar naar de kraamafdeling kunnen sturen. Heerlijk! Hier doe ik het voor. Hopelijk komen er nog veeel meer.
Na de schok van mijn eerste dag, ga ik steeds meer wennen aan hoe het hier aan toe gaat. En dat is maar goed ook want ik kan er niks aan veranderen. Dat is ook niet de bedoeling van mijn stage, ik moet hier het beste van gaan maken en zoveel mogelijk proberen te leren. En dat ga ik ook zeker doen, ik ga ontzettend veel genieten van dit avontuur en in de komende weken ga ik über veel rare situaties meemaken. Ik kijk er nu al naar uit!
Groetjes uit de jungle
Afgelopen maandag was het Holi Phagwa, een hindoestaanse feest, en daarmee de enige dag waarin het doodnormaal en geaccepteerd wordt om iedereen om je heen onder de gekleurde poeder te gooien. Dat hebben we dan ook bijna de hele dag gedaan, gegooid en begooid worden, dat was de motto van de dag. En het resultaat was overduidelijk, we werden onherkenbaar en heerlijk kleurrijk. Ik voeg wat foto's toe, ik krijg er nog meer van de andere belgische studenten die hier zitten.
De volgende dag was het zover, mijn eerste stagedag. Vol goede moed liep ik naar het ziekenhuis en meldde me aan op de plaats waar ik dacht dat ik me moest melden. Ze wisten natuurlijk van niks dus ben ik maar naar de verloskamers gegaan. Daar werd ik snel met me neus in de feiten gedrukt. Het is hier anders, heeel anders dan mijn trouwe, veilige, goed geregelde Nederland. Ik kan niet eens opnoemen wat er allemaal anders is, anders wordt het een te lange blog om nog leuk te lezen.
Ten eerste is het heel oud, alles wordt nog met de hand geschreven. Er is een groot gebrek aan privacy voor de paturiënten, tijdens de rondleiding worden er gewoon gordijntjes weggetrokken 'kijk! hier wordt een vaginaal toucher gedaan' en zo keek ik genant naar de arme vrouw die daar lag op het 'verlos'bed. Iedereen loopt binnen tijdens een bevalling, om iemand te zoeken/ om even wat bij te vullen/ om even de verloskundige te spreken, om de gekste redenen. Voordat een vrouw begint met persen, schreeuwt de verloskundige eerst op de gang 'WE GAAN PERSEN OP KAMER VIJF!' zo weten de vrouwen die alles noteren in de logboeken achter de balie op de gang, wat de begintijd is van de uitdrijving. Zodra het kind is geboren, schreeuwen ze 'DE TIJD!' en dan wordt de tijd genoteerd door deze dames. De klokken die namelijk netjes op de elke verloskamers hangen, doen het namelijk niet... Heeeel handig.
De baby wordt ook bijna direct na de geboorte meegenomen naar de gang, waar deze wordt gewogen en gemeten en daarna ter 'observatie' even laten liggen op de reanimatietafel. Na een half uurtje komt deze weer terug bij de moeder, of anders als het naar de couveuseafdeling moet gaan, dan komt het terug voor een kusje en dan ziet de moeder haar kind de volgende dag pas weer.
Al mijn nederlandse alarmbellen gingen af op die eerste dag, ze deden bijna alles wat verboden was in Nederland, waar je aangeklaagd voor kan worden. En hier is het doodnormaal..
Geen knelband? Dan maar een handschoen gebruiken. Spoelpannen wassen op 60graden? Nee joh, gewoon een beetje spoelen met wat zeep en hij kan de kamer weer op. De verloskamers worden een beetje gepoetst met dezelfde doek, die in de gang staat in een emmertje.
De kraamafdeling is een zaal met tien bedden, waar de kraamvrouwen naast elkaar liggen in de hitte.
De episiotomiëen worden op het OK gehecht, vaak pas de volgende dag (?!?) Gewoon een kompresje er tussen doen en wachten maar.
De overdracht wordt op de gang gedaan, tussen de verloskamers in. Dus als je als bevallende vrouw goed luistert, krijg je alle sappige details te horen over je buurvrouwen... Ook interessant.
Toen ik thuis kwam, zat ik midden in mijn beruchte cultuurshock.. Thank God voor Skype op zulke momenten. Het thuisfront heeft me weer de goede moed ingesproken en nu kan ik met trots zeggen dat ik op mijn derde dag al mijn eerste bevalling heb gedaan!
Nu is het zo dat ik niet de enige stagiair ben op de verloskamers, ik vecht namelijk tegen vijf andere stagiairs om de bevallingen. Dus mijn strategie is: om ultra vroeg op stage te komen, zodat ik de eerste blik krijg op het krijtbord waar alle vrouwen op staan die op de verloskamers liggen. Daarmee het dossier te pakken van de vrouw die het snelst gaat bevallen en het dossier bewaken als een bull terrier, zodat niemand het ook maar in zijn koppie haalt om het te stelen. En het lukte! Ik heb een mooi meisje, veilig en wel op de wereld kunnen zetten en een moeder dankbaar naar de kraamafdeling kunnen sturen. Heerlijk! Hier doe ik het voor. Hopelijk komen er nog veeel meer.
Na de schok van mijn eerste dag, ga ik steeds meer wennen aan hoe het hier aan toe gaat. En dat is maar goed ook want ik kan er niks aan veranderen. Dat is ook niet de bedoeling van mijn stage, ik moet hier het beste van gaan maken en zoveel mogelijk proberen te leren. En dat ga ik ook zeker doen, ik ga ontzettend veel genieten van dit avontuur en in de komende weken ga ik über veel rare situaties meemaken. Ik kijk er nu al naar uit!
Groetjes uit de jungle
-
20 Maart 2014 - 21:33
Samantha De Laat:
Wat een avontuur! Ik geloof best dat je daar heel veel moeite mee hebt en dingen het liefst zou willen veranderen! Wil ik soms zelfs hier in het ziekenhuis hahaha. Zet hem op meid! Je kunt het! Dat je nog maar heeeel veel van die prachtige baby'tjes op de wereld mag zetten!
Liefs,
Samantha -
20 Maart 2014 - 22:44
Darlene:
Jeetje, wat een verhaal en dit is week 1!
Het zal zeker wennen zijn, van een fijne frisse VK in Nederland naar een VK waar je niet teveel wilt nadenken wat voor bacteriën er allemaal leven.
Heel veel succes meid ik weet dat je het kan, you go girl! Alsof je in de Hunger Games zit opzoek gaan naar je partussen en dan moet het wel goedkomen.
Liefs,
Darlene -
21 Maart 2014 - 07:52
Elianne:
Hoi Michelle! Wat bijzonder wat je allemaal meemaakt daar! Ik kan me helemaal voorstellen dat dat gigantisch wennen moet zijn! Maar nog even en dan doe je alsof je nooit anders gedaan hebt; -) heel veel succes! -
21 Maart 2014 - 08:20
Bart Kooijker:
Gaaf Michelle,
Ben trots op jou.
Love You pa -
21 Maart 2014 - 10:57
Wilma:
Zo beleef je weer heel wat in 1 week. Het lijkt alsof je al veel langer weg bent. Zoveel heb jeal beleefd. Weer een heel verslag om te lezen. Ik ben super trots op je.
Love you liefs Mam -
21 Maart 2014 - 11:35
Kevin En Ellen:
Hey Mich,
Wat een avontuur al..Jeetje!! Maar super tof dat je al zo snel je eerst bevalling hebt gedaan!! Super goed dat je gewoon brutaal durf te zijn, goed bezig ;) !!
We zijn super trots op je dat je daar helemaal aan de andere kant van de wereld zit!
Heel veel plezier daar nog! Zet hem op! En we kijken al weer uit naar je volgende blog! Is erg leuk om te lezen!!
Liefs en dikke knuffel, we love you!
Kevin en Ellen -
21 Maart 2014 - 11:37
Daphne:
Ah zo gaaf! Hoe je schrijft dat je een meisje op de wereld hebt kunnen zetten!
Echt stoer :)
love you! -
22 Maart 2014 - 08:53
Yvette:
Wauw! Echt heel stoer!
Geniet er van Mich!!
Veeeel liefs uit Boxmeer -
23 Maart 2014 - 13:34
Jil:
Super Chelle!
Geniet! Heel leuk om te lezen/volgen.
Lefkikker! :) xx -
26 Maart 2014 - 15:25
Judith Janssen:
Wow, Michelle, da's niet niks! Heel wat anders dan in NL.
Het zal erg wennen voor je zijn, maar je komt in ieder geval een hele ervaring rijker terug!
Je kunt t vast en zeker, stoere meid!Ik wens je nog een goede tijd met veeeeel bevallingen.
Groetjes, Judith
ps. ondertussen ben ik natuurlijk wel erg blij dat ik in Nederland mijn kindjes mocht krijgen... -
28 April 2014 - 20:41
Linda Weiman:
Ha die Michelle,
´k Hoorde deze week pas dat je een reisverslag hebt op internet. Zeer interessant en boeiend verslag. Ik ga nu snel je andere verslagen lezen. ´k Ben heel benieuwd.
Groetjes van Linda Weiman
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
