Mijn huisgenootje
Blijf op de hoogte en volg Michelle
03 April 2014 | Suriname, Paramaribo
Voor degene die een beetje hebben opgelet weten dat mijn huisgenoot pas vandaag aankomt, 3 april. Maar al die tijd was ik niet alleen… ik ontmoette het voor het eerst op mijn allereerste dag. En kreeg gelijk mijn eerste hartverzakking, daar zat tie dan op mijn tafel, alsof hij er thuis hoorde. Mijn beige, kleine hagedis. Sindsdien verrast hij me om de zoveel dagen door ineens over de aanrecht te schieten (Hartverzakking..!), of door op me deur te zitten en er dan af te springen als ik deze open doe (weer een hartverzakking gepaard met een aantal spastische bewegingen) of door opeens in mijn glas te gaan zitten (!) gelukkig was deze leeg en kon ik het zien, ik wil er niet aan denken dat ik daaruit een slok had genomen. Ik zie hem sprinten over de muur en verstoppertje spelen achter de magnetron. Hoe dan ook, ik heb het geaccepteerd en hij hoort nu bij me interieur als zijnde mijn Surinaamse huisdier, ik zoek alleen nog een bijpassende naam. Om het toch een Nederlands tintje te geven twijfel ik tussen Ben en Sjakie, vraag me niet waarom, deze kwamen als eerste in mijn gedachten. Kan misschien een lichte zonnesteek zijn..?
Afgelopen weekend hadden we in onze kerk opwekkingsdiensten met een van de lokale pastors in Suriname, Pastor van de Bosch. Het was leuk om meerdere mensen te zien vanuit andere kerken en de andere pastors met hun vrouwen te ontmoeten. Zoals gebruikelijk bij ons in de kerk gaan we na de dienst gezellig eten. Ik heb toen heerlijke saoto mogen eten en voor het eerst leguanenvlees geproefd! Blijkbaar zelf gevangen in de achtertuin en het smaakt eigenlijk best goed. Ze noemen het hier ook wel boomkip en kaaimannen vlees wordt dan waterkip genoemd, volgens mij niet helemaal serieus maar het klinkt leuk. De vrouwen in de kerk vinden het erg leuk dat ik van alles wat wil proeven en komen dus vaak met bakjes en zakjes eten. Het verbaasd me ontzettend hoe vrijgevig ze hier zijn, ik krijg zoveel eten..! Ik ben stiekem blij dat ik hier geen weegschaal heb, dat zou waarschijnlijk nog een hartverzakking kunnen veroorzaken. De kaaimannen vlees zat nog in de vriezer bij een van deze lieve vrouwen en ze bood gelijk aan om deze te bereiden zodat ik het ook kon proeven. Dus van de week zal ik ook dit voor het eerst mogen opsmikkelen.
Nu begrijp je dus wel hoe weinig ik hoef te koken, soms maar 1x in de week. Andere keren eet ik bij Alimoestar of smikkel ik uit mijn gekregen bakjes eten. Ja, ik heb het zwaar hier hoor.
En dan de roti… De overheerlijke roti, het is zo lekker dat het gewoon zijn eigen alinea verdiend om het even goed te beschrijven. Het duurde even voordat ik hier in Suriname me eerste ‘echte Surinaamse’ roti op had, maar dan heb je ook wat. Bij de Roopram, een beroemde keten die onder andere ook roti verkoopt, samen met Pastor en Juliet. Weet je wat ook leuk is? Het kostte maar €3,30 en dan krijg je een flinke bord waar je buikie goed gevuld van raakt. Ondanks dat ik van te voren zei dat ik het vertikte om het met mijn handen te eten, heb ik het toch gedaan. Het plastic bestek was niet te bedienen en het was zo lekker dat ik het niet eens erg vond om het met me handen te eten. Het was wel redelijk pittig, maar ik kan met trots zeggen dat ik het goed heb kunnen opeten zonder een rood hoofd of vuur blazen. Volgens mij begin ik aan het pittige eten te wennen (jeej!) ik was wel aan het sniffelen, maar pastor en Juliet ook, dus dat maakte het minder erg. Ik zit er zelfs aan te denken om dit mijn wekelijkse traditie te maken, elke vrijdag roti… Dan kan ik in ieder geval terug komen met de zekerheid dat ik ervan genoten heb.
Op stage heb ik nog steeds mijn ‘oh my freaking goodness’-momenten. Zoals de afgelopen partus die ik begeleide, in een anderhalf uur is deze arme vrouw wel 6 keer getoucheerd (!!). Nu vraag je je af, waarom? Nou gewoon, ik start de dienst met mijn begeleidende vroedvrouw en dan willen we een beginsituatie en dan komt de arts en die wil het even ook even voelen, dan de andere arts in opleiding en dan wil de vroedvrouw het nog eens voelen of de arts wel gelijk heeft en dan komt er een hele andere vroedvrouw binnen om ook even te voelen. En zo zijn we 6 touchers verder. Het blijft me verbazen hoe makkelijk ze een toucher uitvoeren, en dan gaat het niet gepaard met uitleg, wat of waarom. Nope, gewoon ‘ga liggen op je rug.. kom op.. even opschieten’ en dan worden de vingers erin gedouwd, flink gewoeld, ze mompelen wat en dan vertrekken ze weer. Geen aandacht voor de cliënt.
Waar er dan wel uitgebreid de tijd voor wordt genomen is het partusverslag (het verslag van de bevalling). In Nederland is het puntsgewijs, met wat tijden erbij en klaar. Hier wordt elke handeling en beweging genoteerd. Mevrouw krijgt persdrang, we geven persinstructies, ze perst en het hoofd daalt in, dan snijdt het door en dan snijdt het in en dan wordt het hoofd geboren, dan wordt er gecheckt naar omstrengeling en dan wordt de voorste schouder geboren en dan... enzovoorts. En dan heb ik het hier nog kort genoteerd om je een idee te geven, in het verslag staat het met volledige zinnen en neemt het uiteindelijk 1,5 kantje in beslag. En waag het niet om ook maar iets te vergeten, dan heb je een hele boze zuster achter je aan.
Of een traumatische bevalling van een vrouw die voor het eerst bevalt, maar waarbij de uitdrijving vordert. Dat betekent dat met het persen het kind niet snel genoeg wordt geboren en dat gecombineerd met het hartslag dat omlaag ging, wouden ze de baby er snel uit hebben. Ze besloten met een vacuüm pomp de baby eruit te trekken. In Nederland heb je een Kiwi, dat is één klein wegwerp instrumentje, erg gemakkelijk, een zuignap en het een handvat. Hier doe ze het nog op z’n ouderwets, met machine, slangen en ijzeren cups. Dus dat moet eerst in elkaar worden gezet, maar er miste verschillende onderdelen. Dus drie zusters werden erop uitgestuurd op deze te zoeken, en ze kwamen steeds terug met verkeerde onderdelen. Dat alles ging gepaard met geschreeuw en onduidelijk ‘communicatie’. Toen besloot de gynaecoloog in opleiding om dan met de forceps te werken (dat zijn die vreselijke tangen), eerst werd er een mooie, enorme knip gezet en toen de forceps in geplaatst. Dat doet vreselijk veel pijn en de arme vrouw schreeuwde het ook uit, de reactie van de zusters: ‘sssst… doe rustig joh’. We stonden zeker met z’n tienen in de kamer om te kijken en werden er twee zusters gezegd dat ze fundusdruk moesten geven (zij begonnen met man en macht op de buik te duwen om zo de weeën meer kracht te geven om de baby eruit te krijgen). Ik moest met een andere stagiair de benen vasthouden. Met de forceps lukte het ook niet, dus deze werden er ook weer uitgehaald. Uiteindelijk hadden de zuster er genoeg van en ging echt met haar volledige gewicht op de buik duwen ‘het moet eruit, het kind moet eruit’ en daar kwam die dan. Uiteindelijk geboren zonder instrumenten, maar met veel kabaal en onduidelijkheid. Het kind moest even bijkomen natuurlijk maar na vijf minuten was hij weer gestabiliseerd. Die arme vrouw wil waarschijnlijk nooit meer bevallen, nou ik bijna ook niet meer…
Maar goed, ondanks af en toe vervelende momenten geniet ik wel van mijn stage-ervaringen. Nu aan het einde van mijn tweede volledige week begin je de vroedvrouwen en zusters beter te leren kennen en wordt het gezelliger. Ook met de familie Alimoestar is het gezellig, ik blijf daar nu bijna elke zondagmiddag, lekker eten en gezellig kletsen (over eten..). En begin ik mijn draai hier te vinden. Af en toe moet ik nog wel tegen mezelf zeggen: ‘wow, ik zit gewoon in Suriname… ‘ en dan geniet ik net een beetje meer, van de heerlijke zon waar ik elke middag even in zit om ‘minder wit’ te worden. Volgens Serchi (zoon van Alimoestar) ben ik nog niet bruin, gewoon minder wit… en bedankt, van sommige moet je het maar hebben. Zelfs de hitte vind ik heerlijk, je voelt het gewoon zitten op je huid, lekker windje erbij en het geeft een heerlijk tropisch gevoel.
Woensdag heb ik met Alisha afgesproken (klasgenootje op vakantie in Suriname) en we hebben heerlijk gegeten aan de waterkant, aan de Surinaamse rivier. We bestelde een portie telo (cassave met bakkeljauw) en een portie petjil (groente met pinda sambal), één satestok en twee flensjes met kokos. Dit hebben we samen gedeeld en ik kon er nog een derde keer van eten. Zoveel eten krijg je in één portie. En het was heerlijk, ik heb er heel veel van genoten. Het is ook erg fijn om even bij te kletsen met een Nederlander die verschillende frustaties goed kan begrijpen en waar het wel veilig is om te zeggen dat ‘het in Nederland anders gaat’.
De tijd vliegt voorbij en het lijkt soms dat ik dagelijks een nieuwe blog moet schrijven, maar dan is er alweer een week voorbij! Hoe dan ook, het gaat goed met me en ik geniet met volle teugen!
Tot volgende week ;)
Afgelopen weekend hadden we in onze kerk opwekkingsdiensten met een van de lokale pastors in Suriname, Pastor van de Bosch. Het was leuk om meerdere mensen te zien vanuit andere kerken en de andere pastors met hun vrouwen te ontmoeten. Zoals gebruikelijk bij ons in de kerk gaan we na de dienst gezellig eten. Ik heb toen heerlijke saoto mogen eten en voor het eerst leguanenvlees geproefd! Blijkbaar zelf gevangen in de achtertuin en het smaakt eigenlijk best goed. Ze noemen het hier ook wel boomkip en kaaimannen vlees wordt dan waterkip genoemd, volgens mij niet helemaal serieus maar het klinkt leuk. De vrouwen in de kerk vinden het erg leuk dat ik van alles wat wil proeven en komen dus vaak met bakjes en zakjes eten. Het verbaasd me ontzettend hoe vrijgevig ze hier zijn, ik krijg zoveel eten..! Ik ben stiekem blij dat ik hier geen weegschaal heb, dat zou waarschijnlijk nog een hartverzakking kunnen veroorzaken. De kaaimannen vlees zat nog in de vriezer bij een van deze lieve vrouwen en ze bood gelijk aan om deze te bereiden zodat ik het ook kon proeven. Dus van de week zal ik ook dit voor het eerst mogen opsmikkelen.
Nu begrijp je dus wel hoe weinig ik hoef te koken, soms maar 1x in de week. Andere keren eet ik bij Alimoestar of smikkel ik uit mijn gekregen bakjes eten. Ja, ik heb het zwaar hier hoor.
En dan de roti… De overheerlijke roti, het is zo lekker dat het gewoon zijn eigen alinea verdiend om het even goed te beschrijven. Het duurde even voordat ik hier in Suriname me eerste ‘echte Surinaamse’ roti op had, maar dan heb je ook wat. Bij de Roopram, een beroemde keten die onder andere ook roti verkoopt, samen met Pastor en Juliet. Weet je wat ook leuk is? Het kostte maar €3,30 en dan krijg je een flinke bord waar je buikie goed gevuld van raakt. Ondanks dat ik van te voren zei dat ik het vertikte om het met mijn handen te eten, heb ik het toch gedaan. Het plastic bestek was niet te bedienen en het was zo lekker dat ik het niet eens erg vond om het met me handen te eten. Het was wel redelijk pittig, maar ik kan met trots zeggen dat ik het goed heb kunnen opeten zonder een rood hoofd of vuur blazen. Volgens mij begin ik aan het pittige eten te wennen (jeej!) ik was wel aan het sniffelen, maar pastor en Juliet ook, dus dat maakte het minder erg. Ik zit er zelfs aan te denken om dit mijn wekelijkse traditie te maken, elke vrijdag roti… Dan kan ik in ieder geval terug komen met de zekerheid dat ik ervan genoten heb.
Op stage heb ik nog steeds mijn ‘oh my freaking goodness’-momenten. Zoals de afgelopen partus die ik begeleide, in een anderhalf uur is deze arme vrouw wel 6 keer getoucheerd (!!). Nu vraag je je af, waarom? Nou gewoon, ik start de dienst met mijn begeleidende vroedvrouw en dan willen we een beginsituatie en dan komt de arts en die wil het even ook even voelen, dan de andere arts in opleiding en dan wil de vroedvrouw het nog eens voelen of de arts wel gelijk heeft en dan komt er een hele andere vroedvrouw binnen om ook even te voelen. En zo zijn we 6 touchers verder. Het blijft me verbazen hoe makkelijk ze een toucher uitvoeren, en dan gaat het niet gepaard met uitleg, wat of waarom. Nope, gewoon ‘ga liggen op je rug.. kom op.. even opschieten’ en dan worden de vingers erin gedouwd, flink gewoeld, ze mompelen wat en dan vertrekken ze weer. Geen aandacht voor de cliënt.
Waar er dan wel uitgebreid de tijd voor wordt genomen is het partusverslag (het verslag van de bevalling). In Nederland is het puntsgewijs, met wat tijden erbij en klaar. Hier wordt elke handeling en beweging genoteerd. Mevrouw krijgt persdrang, we geven persinstructies, ze perst en het hoofd daalt in, dan snijdt het door en dan snijdt het in en dan wordt het hoofd geboren, dan wordt er gecheckt naar omstrengeling en dan wordt de voorste schouder geboren en dan... enzovoorts. En dan heb ik het hier nog kort genoteerd om je een idee te geven, in het verslag staat het met volledige zinnen en neemt het uiteindelijk 1,5 kantje in beslag. En waag het niet om ook maar iets te vergeten, dan heb je een hele boze zuster achter je aan.
Of een traumatische bevalling van een vrouw die voor het eerst bevalt, maar waarbij de uitdrijving vordert. Dat betekent dat met het persen het kind niet snel genoeg wordt geboren en dat gecombineerd met het hartslag dat omlaag ging, wouden ze de baby er snel uit hebben. Ze besloten met een vacuüm pomp de baby eruit te trekken. In Nederland heb je een Kiwi, dat is één klein wegwerp instrumentje, erg gemakkelijk, een zuignap en het een handvat. Hier doe ze het nog op z’n ouderwets, met machine, slangen en ijzeren cups. Dus dat moet eerst in elkaar worden gezet, maar er miste verschillende onderdelen. Dus drie zusters werden erop uitgestuurd op deze te zoeken, en ze kwamen steeds terug met verkeerde onderdelen. Dat alles ging gepaard met geschreeuw en onduidelijk ‘communicatie’. Toen besloot de gynaecoloog in opleiding om dan met de forceps te werken (dat zijn die vreselijke tangen), eerst werd er een mooie, enorme knip gezet en toen de forceps in geplaatst. Dat doet vreselijk veel pijn en de arme vrouw schreeuwde het ook uit, de reactie van de zusters: ‘sssst… doe rustig joh’. We stonden zeker met z’n tienen in de kamer om te kijken en werden er twee zusters gezegd dat ze fundusdruk moesten geven (zij begonnen met man en macht op de buik te duwen om zo de weeën meer kracht te geven om de baby eruit te krijgen). Ik moest met een andere stagiair de benen vasthouden. Met de forceps lukte het ook niet, dus deze werden er ook weer uitgehaald. Uiteindelijk hadden de zuster er genoeg van en ging echt met haar volledige gewicht op de buik duwen ‘het moet eruit, het kind moet eruit’ en daar kwam die dan. Uiteindelijk geboren zonder instrumenten, maar met veel kabaal en onduidelijkheid. Het kind moest even bijkomen natuurlijk maar na vijf minuten was hij weer gestabiliseerd. Die arme vrouw wil waarschijnlijk nooit meer bevallen, nou ik bijna ook niet meer…
Maar goed, ondanks af en toe vervelende momenten geniet ik wel van mijn stage-ervaringen. Nu aan het einde van mijn tweede volledige week begin je de vroedvrouwen en zusters beter te leren kennen en wordt het gezelliger. Ook met de familie Alimoestar is het gezellig, ik blijf daar nu bijna elke zondagmiddag, lekker eten en gezellig kletsen (over eten..). En begin ik mijn draai hier te vinden. Af en toe moet ik nog wel tegen mezelf zeggen: ‘wow, ik zit gewoon in Suriname… ‘ en dan geniet ik net een beetje meer, van de heerlijke zon waar ik elke middag even in zit om ‘minder wit’ te worden. Volgens Serchi (zoon van Alimoestar) ben ik nog niet bruin, gewoon minder wit… en bedankt, van sommige moet je het maar hebben. Zelfs de hitte vind ik heerlijk, je voelt het gewoon zitten op je huid, lekker windje erbij en het geeft een heerlijk tropisch gevoel.
Woensdag heb ik met Alisha afgesproken (klasgenootje op vakantie in Suriname) en we hebben heerlijk gegeten aan de waterkant, aan de Surinaamse rivier. We bestelde een portie telo (cassave met bakkeljauw) en een portie petjil (groente met pinda sambal), één satestok en twee flensjes met kokos. Dit hebben we samen gedeeld en ik kon er nog een derde keer van eten. Zoveel eten krijg je in één portie. En het was heerlijk, ik heb er heel veel van genoten. Het is ook erg fijn om even bij te kletsen met een Nederlander die verschillende frustaties goed kan begrijpen en waar het wel veilig is om te zeggen dat ‘het in Nederland anders gaat’.
De tijd vliegt voorbij en het lijkt soms dat ik dagelijks een nieuwe blog moet schrijven, maar dan is er alweer een week voorbij! Hoe dan ook, het gaat goed met me en ik geniet met volle teugen!
Tot volgende week ;)
-
03 April 2014 - 23:06
Gradake:
Ik heb het meteen gelezen! Leuk!!! -
04 April 2014 - 08:11
Esther:
Super leuk geschreven! Je hebt talent!!
Dikke kus. -
04 April 2014 - 08:15
Jess:
We noemen heb Sjakie! Dat is een prachtige naam! -
04 April 2014 - 14:42
Samantha:
hahaha die hagedis. Ik moet er niet aan denken! Ik zou niet kunnen slapen, wetende dat deze in mijn huis zat! Ben heel benieuwd hoe je het gaat vinden met je huisgenootje!
Liefs, Samantha -
04 April 2014 - 14:47
Judith Janssen:
Wauw, wat een verhaal weer!
Erg fijn dat je, naast de 'bijzondere omstandigheden' van het ziekenhuis wel blij bent met je stage-ervaring en dat alles en iedereen al wat begint te wennen. Het lijkt me dat je een enorm aanpassingsvermogen hebt!
Het eten ziet er op de foto's goed uit zeg! Geniet ervan!
Ook de roti; best een goed plan om dat elke week te eten (en dan thuis in NL pas weer op de weegschaal...?)
Groet, Familie Janssen
-
04 April 2014 - 15:35
Pris:
Hahaha is weer geweldig om te lezen Mich! Wat een avontuur beleef je daar. Idd sta er maar vaak bij stil en geniet vooral! Dikke kus van je zus! :) -
04 April 2014 - 16:51
Pa:
Als je nog een bijbaantje zoekt dan kun je altijd een verslaggever worden van de plaatselijke krant.
Ben heel trots op jou.
Love you
pa -
04 April 2014 - 17:07
Daphne:
Ik vond de roti die jij altijd maakte al super lekker!
Als je terug bent, moeten we een surinaams avondje doen :)
knuffel,
daps -
04 April 2014 - 20:07
Ellen V. :
Super leuk geschreven Mich!! :)
En ik ben ook voor Sjakie.
Ik heb echt dubbel gelegen om je filmpje van Sjakie.. Hahaha
Heel veel succes !! Kijk alweer uit naar je nieuwe verslag!
Dikke knuffel xx -
05 April 2014 - 10:37
Wilma:
Heerlijk om je blog weer te lezen. Je houd je goed staande. Ik ben trots op je.geniet maar fijn van deze bijzondere tijd. Dikke knuffel
Xxxx Mam -
05 April 2014 - 12:11
Janneke :
Hee Michelle,
Wat leuk om je verhalen te lezen! Het gaat er inderdaad heel anders aan toe! Maar goed dat je vecht voor je bevallingen, komt helemaal goed met jou! En je schrijft super leuke verhalen! Nog veel plezier en succes!
Liefs Janneke -
28 April 2014 - 21:08
Linda:
Gelukkig is het maar een heeeeel klein hagedisje. Misschien ziet ie jou wel als z'n moeder. Wie weet komt hij nog met je mee naar Nederland als je teruggaat.
Doei doei Linda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
