In de jungle, in het donker...

De afgelopen week heb ik mijn eerste reeks van nachtdiensten gedraaid, hopende op meer leerkansen en bevallingen. Nou, ik heb het geweten. In mijn eerste nacht waren er vier bevallingen waarvan ik er één mocht doen. Toen de eerste vrouw ging persen werd mij verteld dat ik deze bevalling niet mocht doen. Oke, dacht ik, maakt niet uit, er zijn er nog genoeg die binnenkort ontploffen. Terwijl de eerste aan het persen was kwam er een nieuwe opname luid gillend binnen. Het klonk alsof de hoofd al tussen de benen hing. Maar helaas, na inwendig onderzoek had ze een kleine 6cm en was het vooral een mooie show wat deze dame op zette. Toen ik bezig was met deze tweede, luidkeelse dame hoorde ik een baby huilen. Huh? Van wie is die dan? Toen ik aankwam op de andere verloskamer was een derde dame al reeds alleen bevallen van haar zevende kind. Na zoveel ervaring wist deze moeder inmiddels wel hoe het moest en de kleine man had genoeg ruimte om er zwemmend uit te komen. Alles was goed gegaan. Toen er bij de vierde dame een vaccuüm werd geplaatst om de baby eruit te halen moest ik al mijn hoop zetten op de luidkeelse dame. Uiteindelijk is ze bevallen, vraag me alleen niet hoe. Deze vrouw heeft me toch wat afgeschreeuwd in de verloskamers, dat de baby eruit zou komen en dat ze het niet meer aankon, dat ze drinken wou en naar toilet moest. Dit alles tegelijk, achter elkaar en twintig keer in de herhaling. Ik was blij en opgelucht toen het kind eruit was en moeder rustig werd. Ik heb de hele nacht doorgerend, van de ene kamer naar de andere kamer en de snauwende orders braaf opgevolgd van de vroedvrouwen. De nachtdienst duur van 21.30 tot 7.00 en ik heb maar 15min gezeten, ik was bek af.

De tweede nacht was nog erger, maar niet qua drukte maar qua bevallingen. De nacht begon goed toen een vrouw binnen kwam met volledige ontsluiting en ik haar kon opnemen en haar gelijk kon laten persen. Binnen drie persweeën en wat geduw op de buik door de broeder werd de baby vlotjes geboren. Hoppa, die is binnen! Heerlijk zo snel.
Toen ik klaar was met opruimen, spoelpannen wassen, placenta wegen en meten, ellenlang verslag schrijven, mevrouw wassen en droog leggen kon ik verder met een andere vrouw.
Tenminste…dat dacht ik. Op het moment suprême wou mevrouw niet persen. ‘ik kan niet persen, het lukt me niet, breng me maar naar de operatiekamer, snijd het kind er maar uit, HELP ME!! Waaaaaaaah ik kan niet meer!’. En dat ook luidkeels, en dat gegil… ik kreeg er gewoon hoofdpijn van, oerkreten waren het, uit volle borst. En het maakt niet uit wat we deden of zeiden, ze wou niet persen. Ik was rustig en probeerde haar rustig te krijgen en de andere vroedvrouwen probeerde haar op een hardere manier te overtuigen om te persen. Toen we naar de harttonen luisterden waren deze laag, veel te laag. De baby gaf aan dat hij/zij eruit wou. Het meest frustrerend was: Je zag het hoofdje al zitten, het was niet haar eerste kind dus ze had waarschijnlijk vier keer moeten persen en het kind was eruit geweest. Omdat we haar echt niet konden overtuigen en de hartslag toch gevaarlijk laag was werd de doctor gebeld. Deze plaatste de forceps en trok het kind uit zijn nauwe situatie. Het leuke hierbij was, dat ik mocht meetrekken. Heb ik dat ook weer eens gedaan. Nadien heb ik ook de schouders ontwikkeld en de baby opgevangen. De baby zelf deed alleen niet zo erg veel, hij werd snel meegenomen om gereanimeerd te worden maar er kwam geen reactie uit. Hij was blauw, slap en gaspte, maar ademde niet regelmatig. Op de verloskamers is er ook geen goede reanimatiemateriaal beschikbaar. Ze hebben enkel een zuurstofslang met daaraan een kapje om de baby’s een zuurstofdouche te geven (het is dus geen mondkapje dat rechtstreeks over de neus en mond gaat, maar een kapje dat iets verder van het gezicht wordt gehouden zodat de lucht die de baby inademt zuurstofrijker is) Dit kapje werd dan op het gezicht gehouden en dan met de handen gemanouveerd zodat het enigszin de neus en mond omsloot. Er was dus geen sprake van insufflatiebeademingen (om de longen te openen) maar enkel zuurstoftoediening. Dit kon je dus geen adequate reanimatie noemen. Na twaalf minuten en nog geen zelfstandig ademhaling van de baby was er wel een goede hartactie. De baby is toen naar de moeder gegaan zodat ze deze even kon zien, het hartje kon voelen kloppen en de baby is toen naar de couveuse-afdeling gegaan. Hij zal het wel overleven, maar er is bijna 100% zekerheid op hersenbeschadiging vanwege zuurstoftekort.
En dat enkel omdat ze niet wou persen… ik kan er nog steeds niet over uit.

Ik had dat nog net niet verwerkt of het volgende begon alweer. Een vrouw kreeg een eclamptische aanval (vrouwen met zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie) hebben risico om een eclamptisch aanval te ontwikkelen, een aanval dat te vergelijken is met epilepsie maar dan met ernstige gevolgen voor zowel moeder als kind). Ze kreeg drie insulten (aanvallen) en de baby werd met vaccuüm eruit getrokken nadat de vrouw valium (medicijn tegen de insulten) kreeg en niet zelf meer kon persen. Deze baby kwam er nog slechter uit dan de vorige, deze deed helemaal niks en had ook geen hartactie. Dus dit werd een reanimatie met hartmassage, ook deze kleine baby kregen ze niet volledig weer opgestart en werd snel naar de couveuse gebracht. De volgende ochtend is hij overleden. De placenta van de moeder zat vast en moest op de operatiekamer verwijderd worden, tijdens deze operatie en de bevallnig is ze een totaal van 1300ml bloed kwijt geraakt. Ze ging in shock, moest weet ik veel hoeveel pakken bloed krijgen en uiteindelijk is ze redelijk stabiel naar de intensive care gebracht. Met zoveel bloedverlies krijgt je lichaam veel te lijden en bij deze dame was het allemaal teveel geweest. Ze is na 1 dag overleden. Voor de familie moet het vreselijk zijn geweest, hun moeder/vrouw/zus vertrekt naar het ziekenhuis voor haar bevalling, in plaats van dat ze gelukkig terug komt met baby, komt ze nooit meer terug. Het is een ware nachtmerrie en het toont de verdrietige kant van de verloskunde. Voor ’s Lands Hospitaal was dit de eerste maternale sterfte.

Na deze twee hectische nachten kwam er een rustige nacht met meer overzicht en toch nog een nacht waar ik twee bevallingen in kon doen. Heb er wel 1,5u voor moeten overwerken en daarmee bijna de klok rond gewerkt. Maar goed, je moet er wat voor over hebben. Het resultaat mag er wezen, met de bevalling van de middagdienst erbij gerekend heb ik toch vijf bevallingen deze week gedaan. En daarmee een kleine mijlpaal bereikt van 20 bevallingen! Ik zit op de helft!

En nu het leukere deel van mijn blog: Mijn uitstapjes.
Vrijdag heb ik vrij genomen nadat ik zag dat ik 38u had gewerkt in mijn vier diensten. Ik werd door familie Alimoestar meegenomen naar Saramacca, een dorpje buiten de stad waar de moeder van Juliet woont en ze daarnaast een klein kostgrondje hebben. Na een heerlijk ritje heb ik Sopropo met rijst en walvis (warme vis, geen echte walvis) gegeten. Toen wat op hun kostgrondje geholpen om fruit te oogsten wat rijp was. Daar heb ik voor het eerst cassave uit de grond getrokken. Cassave zijn wortelen van dunne boompjes, je moet dan het hele boompje eruit trekken om de cassave te oogsten. Als je het boompje in stukken snijd en opnieuw plant, zal het opnieuw groeien.
Daarna heerlijk in een hangmatje gelegen, lekker gewiegd worden door de wind. Beetje gekaart (natuurlijk ook gewonnen) wat gezongen met Serchi achter de piano. Al met al een heerlijk relaxt dagje, zonder verplichtingen maar gewoon genieten en heerlijk eten. (zwaar leven hoor)

Op zaterdag moest ik er weer vroeg uit voor mijn eerste tripje naar Brownsberg, in de jungle van Suriname. Na een prachtige reis van drie uur kwamen we aan. De reis vloog voorbij omdat het zo mooi was buiten, de natuur is echt prachtig hier. Zo groen en begroeid. Toen we aankwamen genoten we eerst van een prachtig uitzicht op het Brokopondo meer en daarna zijn we gaan wandelen naar de Leo val. Een mooie waterval waar we onder hebben gestaan, ijskoud water dat keihard neer klettert. Het was een welkome verfrissing na een warme tocht door de klamme jungle. En toen weer de berg op klimmen, het was een goede workout, ook welkom met zoveel (bijna teveel) lekker eten. Ondertussen hebben we wat dieren gespot zoals aapjes, veel hagedissen/salamanders (ik weet het verschil niet..), kikkers en prachtige vlinders. De morfo vlinder is knalblauw en reflecteert licht. Dus dat geeft een idyllisch plaatje met op de achtergrond knalgroene begroeiing, bomen en planten en daarvoor een fladderend, blauwe vlinder. We zijn twee dagen bezig geweest om deze op de foto te krijgen maar dat was niet gelukt, totdat we een dode vonden, iets minder spannend maar wel mooi om op de foto te krijgen met zijn prachtige vleugels.
Toen de avond aanbrak werd het tijd om onze hangmatten op te hangen met de muskietnetten erover. Mijn eerste nacht in een hangmat en volgens mij ook de eerste nacht dat ik überhaupt buiten slaap. We hadden gelukkig wel een overdekking van golfplaten, maar het was niet helemaal afgesloten. Toen ik me hangmat indook lag ik heerlijk, een hangmat ligt sowieso heerlijk maar toch heb ik elke uur voorbij zien gaan. Het was koud… Ik wist niet dat het in Suriname zo koud kon zijn. Om het nog erger te maken is het ook zo vochtig, dus koud en nat… geen leuke combinatie. Gelukkig heb ik toch wat kunnen slapen en de volgende ochtend zijn we in de mist begonnen aan onze volgende tocht naar de Mazaroni val. Dat was een langere tocht dat eindigt in een flinke afdaling, dat door de regen erg glad was. Dat was even spannend, met je voeten die regelmatig uitgleden in de modder. Op de terugweg scheen de zon alweer voluit en konden we genieten van de warmte. Toen heerlijk in de zon gelegen en weer genieten van het uitzicht (je krijgt er gewoon geen genoeg van, zo mooi!) Toen weer gegeten (het lijkt erop dat ze hier vier hoofdmaaltijden hebben in plaats van drie), hoe dan ook, het was weer heerlijk. Ik heb nog nooit zo vaak rijst gegeten en het nog steeds lekker gevonden. Ik heb niet eens zin in een bord aardappelen, geef mij maar rijst met kouseband en een lekker stukkie kip 

Na een heerlijk weekend echt genieten van Suriname, moeten we weer terug naar het echte leven. Morgen weer aan de bak met stage. Hopelijk deze week weer veel mooie sranan baby’s ter wereld helpen.

Tot de volgende keer!